Michael (Scot Williams), Johnny (Gil Darnell), Tim (Oliver Jackson) oraz Ben (Anthony Strachan) okradają jednego z londyńskich mafiosów, Goldena Pole (Vinnie Jones). Jakby mało było im pieniędzy, zabierają przestępcy sygnet, z którym ten czuje się wyjątkowo związany. Plan jest prosty – szybka akcja i natychmiastowa ewakuacja na lotnisko, a potem wygrzewanie się na jakiejś tropikalnej plaży. Niestety, z powodu wybuchu wulkanu większość lotów zostaje wstrzymana, bądź ląduje awaryjnie. Bohaterowie trafiają do innego, bardzo dlań egzotycznego miejsca – na Litwę. W ślad za nimi podąża Golden Pole. Czy ktokolwiek wyjdzie z tego cało?

Jeżeli sądzicie, że widzieliście już wszystkie historie nieprzemyślanego skoku na kasę oraz późniejszego pościgu, to jesteście w błędzie. Albo inaczej – to teraz możecie zobaczyć je wszystkie jeszcze raz w skondensowanej wersji, bo zawarte w jednej, półtoragodzinnej produkcji. Nie macie co liczyć na chwilę oddechu; zapomnijcie o sinusoidalnie toczącej się akcji. Film Emilisa Velyvisa jest po prostu jak długodystansowy sprint. W tym sensie, oraz w duecie z pewną absurdalnością czy surrealnością, można by uznać Velyvisa za naśladowcę Guya Ritchiego. Wydaje się jednak, że ten ma świadomość dramatycznego dystansu, jaki dzieli go od mistrza kryminałów i filmów akcji z komediowym zacięciem.

Brytyjsko-litewska produkcja nie oszczędza nikogo, niezależnie od miejsca pochodzenia i wykonywanego zawodu. Anglicy okazują się nierozważnymi pijaczynami z wielkim apetytem na seks, chociaż niekoniecznie jako jego bogowie się prezentują; Rosjanie to rzecz jasna pijani gangsterzy; Polacy są do bólu wulgarni (słowo na „k” pada, nie przesadzając, co drugi wyraz) i przebiegli, gdy chodzi o możliwość zarobku; Litwini to tak naprawdę połączenie Polaków i Rosjan – o sadystycznych skłonnościach względem rodziny i słabości do nielegalnego zarobku, jak przemyt imigrantów. Policjanci są skorumpowanymi złodziejami, a księża korzystają z usług prostytutek. A wszyscy razem, bez pomijania kogokolwiek, mają problemy z logicznym myśleniem oraz polityczną poprawnością.

Wyszłoby to wszystko naprawdę kiepsko, gdyby nie dynamiczna narracja, która nie pozwala zastanowić się nad absurdalnością i obrazoburczym charakterem kolejnych scen. Widz śledzi po prostu tę kaskadę zdarzeń – jedno bardziej absurdalne od drugiego, ale w swoim braku logiki zupełnie szczere i dzięki temu właśnie zabawne – i śmieje się, kompensując nagromadzony stres. Trzeba przyznać (i powiedzieć wprost): „Litewski przekręt” to obraz eufemistycznie mówiąc „niemądry”, ale mimo to dobry. Naprawdę rzadka sytuacja.

W kwestii technicznej czy aktorskiej nie za bardzo jest nad czym rozprawiać. Obsada dobierana była ewidentnie po warunkach wizualnych. Vinnie Jones bezsprzecznie czuje się w tego typu produkcjach jak ryba w wodzie i po raz kolejny udowadnia, że bycie zabawnym i twardym jednocześnie, to dla niego pestka. Na „Litewski przekręt” składa się przynajmniej kilkanaście minut wymiany ognia, ale, jak na ironię, w tej produkcji wyjątkowo naboje kiedyś się kończą. Wtedy w ruch idą pięści i muszę przyznać, że grupowe starcie postawnych facetów zostało sfilmowane z należytą starannością o tempo i bez przesady w tym zakresie – jest szybko, ale nie za szybko.

Spodziewałam się absolutnej porażki, a dostałam obraz idealny do resetu po tygodniu pracy. Dynamiczny, niedający widzowi odsapnąć, chwilami zabawny i naturalny w swej nienaturalności. Będę czekała na kolejne produkcje Emilisa Velyvisa. Być może kiedyś faktycznie uda mu się dorównać Guy’owi Ritchiemu. A może po prostu zostanie sobą i nie zmarnuje tego dobrego wrażenia, jakie wywarła na mnie mimo wszystko jego produkcja? Czas pokaże.