Carrie to bardzo nietypowa nastolatka. Wychowana przez religijną fanatyczkę, nie może dostosować się do grupy rówieśniczej. Ubierana przez matkę w długie, ciężkie suknie; pulchna i pryszczata jest idealnym obiektem żartów dla innych uczniów. Kiedy wydaje się, że gorzej być już nie może, Carrie, stojąc pod szkolnym prysznicem, dostaje pierwszą w swoim życiu miesiączkę. Miesiączkę, o której naturalności nie miała dotąd pojęcia. Jednak to nie brutalne śmiechy oraz obrzucanie dziewczyny tamponami i podpaskami są osią akcji w historii Kinga – wraz z dojrzałością płciową budzi się w Carrie coś jeszcze. Prześladowcy, to ostatni moment na ucieczkę.

W „Carrie”, tak jak i w późniejszych powieściach Kinga, czytelnik śledzi nie tylko same wydarzenia, ale i komentarze do nich. Tutaj są to fragmenty innych książek (wymyślonych na potrzeby literackiej rzeczywistości), dzienników, opracowań naukowych, ale również napisy wyryte w ławkach czy teksty wymalowane na murach. Wszystko to urealnia przedstawianą historię. Są chwile, kiedy wydaje się nawet, że to nie wytwór fantazji, a fakt. Nie takie sprawy przecież tuszowano, prawda?

Już w tym debiucie daje o sobie znać niezwykły talent Kinga do budowania metafor i konstruowania opisów. Niemniej każdy, kto zna którąś z późniejszych książek mistrza grozy, dostrzeże, że w „Carrie” jest to diament jeszcze nieoszlifowany. Brak doświadczenia autora sprawił, że w „Carrie” na próżno szukać tej niezwykłej lekkości, która w nowszych pozycjach pozwala pochłaniać i sześciusetstronicowe tomy w jeden wieczór. Skutkuje to tym, że niespełna ponad dwieście stron książki czyta się, chociaż dalej w ciągu kilku godzin, to z krótkimi przerwami od lektury.

Stephen King przez lata stał się niemalże synonimem grozy. W ogólnej świadomości jego książki trwają jako przedstawicielki klasycznego, idealnie dopracowanego horroru. Tymczasem, co bardzo wyraźnie uwydatnia się w „Carrie”, powieści Kinga zawierają w sobie znacznie większy ładunek emocjonalny niż sam tylko strach. Nietrudno jest czytelnikowi związać się z postacią i jej współczuć, naturalnie przychodzi rozkładanie jej motywacji na czynniki pierwsze i ich zrozumienie oraz kibicowanie nawet wtedy, gdy dokonuje serii morderstw. Jeszcze silniejsze piętno odciska to na czytelniku, gdy zrewiduje własną postawę i odpowie sobie na pytanie, czy nigdy nie znajdował się w miejscu nie Carrie, ale jej prześladowców. Czy nigdy nie śmiał się ze słabszego, brzydszego, czy mniej inteligentnego rówieśnika. Gwarantuję, że każdy ma coś na sumieniu – dzieci potrafią być naprawdę okrutne.

„Carrie” to powieść zdecydowanie warta uwagi, chociaż, jak na możliwości Stephena Kinga, jeszcze nieidealna. Z pewnością jednak pozostawia coś w czytelniku. Z jednej strony chęć zastanowienia nad własnym postępowaniem, z drugiej jakiś rodzaj lęku. Nie jest może na tyle mroczna i przerażająca, by nie pozwolić czytelnikowi zasnąć, ale wystarczająco, by ostatecznie wpaść w objęcia Morfeusza ze sporym opóźnieniem. W dodatku z zaschniętymi łzami wzruszenia na policzkach.