Tym razem głównym bohaterem historii jest, znany z pierwszej odsłony serii, zastępca szeryfa (aktualnie – były zastępca szeryfa) odgrywany przez tego samego, co poprzednio aktora, Jamesa Ransone’a. Mężczyzna angażuje się w sprawę śmierci rodziny Oswaltów i podąża tropem, wciąż siejącego brutalne spustoszenie, demona Bhugula. Podczas próby rozwiązania zagadki i zakończenia okrutnego cyklu, trafia na dom zamieszkały przez Courtney (Shannyn Sossamon) i jej dwóch synów – Zacha (Dartanian Sloan) i Dylana (Robert Daniel Sloan). Okazuje się, że rodzina znajduje się już pod mrocznym wpływem demona. Czy byłemu szeryfowi uda się ocalić Courtney i jej synów, zanim będzie za późno?

W pierwszej części „Sinister” narracja prowadzona była z dość typowego punktu widzenia, to jest z perspektywy niczego niespodziewającej się ofiary. Nieco nawet ślepej na niezwykłość rozgrywających się wokół niej wydarzeń. Bohater dostrzegał tylko szczątkową część zjawisk, z którymi miał do czynienia. Druga odsłona cyklu przynosi odświeżającą przemianę poprzez uczynienie postacią wiodącą potencjalnego „potwora”. Tym razem śledzimy przypadek oczami dziecka, a właściwie dzieci, które to, jak wiadomo już z poprzedniej odsłony, są dla Bhugula szczególnie istotne. Należałoby się spodziewać nudy i przewidywalności, tymczasem i przy tej perspektywie udaje się dokonać twórcom interesującego – choć może już nie tak zaskakującego jak w „Sinister 1” – twistu.

Niestety, mimo ciekawie poprowadzonej narracji, nie wróżę serii „Sinister” porażającej kariery. A to głównie z powodu miałkiej postaci głównej. Nie chodzi już nawet o nijakiego aktora – James Ransone nie wykazuje bowiem żadnych cech, które mogłyby go wyróżnić z tłumu odtwórców ról płytkich protagonistów horrorów – ale o samą postać, którą przyszło mu odgrywać. Były zastępca szeryfa nie charakteryzuje się ani szczególną lotnością, ani wiedzą, ani nawet poczuciem humoru. Jest po prostu bezbarwny. I to do tego stopnia, że dziecięcy duet mógłby mu zafundować epicki mic drop. Chłopcy w bitwie o atencję odbiorcy wygrywają również ze swoją filmową matką, która jest naiwna i infantylna do tego stopnia – ale mimo wszystko naturalna – że ma się wrażenie, iż pomyliła produkcje. Jakby wcale nie grała w horrorze, a jakiejś komedii romantycznej z muzyką country w tle.

Jeżeli chodzi o uczucie strachu, to „Sinister 2” bazuje głównie na prostych „szokerach”. Bhugul rzuca się na widza w mniej lub bardziej spodziewanych momentach i w większości podejmowanych prób faktycznie udaje się demonowi odbiorcę nastraszyć. Nie jest to oczywiście stan permanentny, a tylko chwila, drobne wzdrygnięcie, o którym szybko się zapomina, niemniej w wielu współczesnych horrorach często i o te krótkie wrażenia przestrachu trudno. Poza tym trzeba przyznać, że autorzy scenariusza wykazali się sporą pomysłowością, jeżeli chodzi o sposoby uśmiercania kolejnych rodzin. Ich okrucieństwo – dyktowane zarówno, jak sądzę, inwencją własną, jak i znajomością historycznych tortur – robi miejscami niepokojące wrażenie. Jeżeli jesteście podatni na sugestywność wizualizacji związanych z bólem, „Sinister 2” może stanowić dla was wyzwanie.

Kontynuację opowieści o działaniach Bhugula oceniam jako przyzwoitą. Ewidentnie nie jest to dzieło przełomowe dla historii kinowej grozy, ale może pochwalić się kilkoma ciekawymi rozwiązaniami konstrukcyjnymi i całkiem plastyczną brutalnością, która wyraźnie oddziałuje na psychikę odbiorcy. Jako zapełniacz czasu w jakiś gorący, letni weekend, „Sinister 2” z pewnością się sprawdzi.