„Śpiąca królewna”, historia dziewczyny, która postanowiła bawić się jedynym bezsprzecznie zagrażającym jej przedmiotem (gdyby jeszcze chodziło o coś podstawowego dla codziennej egzystencji, ale wrzeciono?) nieszczególnie do mnie trafia. Inna sprawa, że w niektórych wersjach baśni nikt księżniczki nie poinformował, żeby paluszki z daleka od kołowrotka trzymała. Niezależnie od tego motyw pogrążonej we śnie kobiety można ciekawie wykorzystać, co wielu twórców już udowodniło (np. Julii Leigh „Śpiącą pięknością”). Jak prezentuje się w tym kontekście „Klątwa Śpiącej Królewny”?
Rzadko komentuję posty na FB, ale dziś moją uwagę przykuł jeden z poruszonych w komentarzach tematów.
Zwróciłem uwagę na modny dziś ironiczny i protekcjonalny ton, którym traktuje się często nielubiane teksty kultury, ale i rozmówców w sieci. Czy serio tak chcemy rozmawiać? /k
PRZESPANA SZANSA
