Jest coś metafizycznego w islandzkich widokach; coś, czego nie sposób opisać, czy przełożyć na fotografię. Islandia zdaje się trwać na granicy istnienia i niebytu, jakby w tej formie nie mogła być realna; zachwyca i przeraża jednocześnie. Nie wiem, czy potrafiłabym wyobrazić sobie lepsze i jednocześnie gorsze miejsce na przejście żałoby. Bo właśnie o radzeniu sobie ze śmiercią jest „Biały, biały dzień” (reż. Hlynur Pálmason), którego akcja rozgrywa się na prowincji tej tajemniczej wyspy.
Nie ma nic złego w byciu zdziwionym wyznaniem Elliota (chociaż spora część fanów raczej nie jest nim bardzo zaskoczona), o ile pod to zdziwienie nie podszywa się wrogość i wyparcie.
Jeszcze lepiej, kiedy cieszymy się czyimś szczęściem i okazujemy wsparcie. 🙂 Okazujemy więc! 👏
BŁĄDZENIE WE MGLE
