Jest coś metafizycznego w islandzkich widokach; coś, czego nie sposób opisać, czy przełożyć na fotografię. Islandia zdaje się trwać na granicy istnienia i niebytu, jakby w tej formie nie mogła być realna; zachwyca i przeraża jednocześnie. Nie wiem, czy potrafiłabym wyobrazić sobie lepsze i jednocześnie gorsze miejsce na przejście żałoby. Bo właśnie o radzeniu sobie ze śmiercią jest „Biały, biały dzień” (reż. Hlynur Pálmason), którego akcja rozgrywa się na prowincji tej tajemniczej wyspy.
Za dwie godzinki w @888mhz Audycja popołudniowa, a w niej parę słów o aktualnej sytuacji branży growej, działaniu KNBG UŁ, oswajaniu się z grami wideo... i nie tylko. 🙂 W roli eksperta: jedno z nas (#krytykiwmediach)
Szybkie przypomnienie dla homofobów, żeby na miesiąc dezaktywowali konta na FB, Twitterze, YT, Spotify i Netflixie, przestali pić Colę, nie jeździli Uberem i wyrzucili smartfony, zanim sami zaczną krzyczeć że to zrobią, bo firmy zaczną zmieniać loga na tęczowe.
#PrideMonth
BŁĄDZENIE WE MGLE
