Pierwszy tom marcelinowych przygód poruszył we mnie więcej niż jedną strunę. Zapragnęłam na powrót stać się dzieckiem, ale i urzeczona – już jako mentalnie dorosły kulturoznawca – śledziłam niezwykle wprawnie wplecione w treść powieści idee, dotyczące tworzenia i bycia autorem. Drugi tom historii autorstwa Izabeli Skorupki nie tylko po raz kolejny zabrał mnie w te rejony, ale również rozbudził zaintrygowanie wyraźniejszym niż poprzednio światem.
Sporo już czasu minęło, odkąd czytałam książkę o typowo dziecięcym targecie. Tlą się we mnie co prawda wspomnienia pierwszych lektur – „Koraliny” czy „Akademii Pana Kleksa” – jednak są już nieco wyblakłe i zatarte. Kiedy w moje ręce trafiła „Marcelina i Pamięć Przodków” autorstwa Izabeli Skorupki, nie sądziłam, że okaże się nie tylko zajmującą lekturą, ale również bardzo osobistą podróżą.
Śniło mi się dziś, że dzwonił do mnie prof.Bralczyk, a ten fakt tak mnie zestresował, że się obudziłem.
Ilekroć sobie ów sen przypominam, zastanawiam się, czy gdzieś nie walnąłem jakiegoś żenującego byka (i czy ma to jakiś związek z moją pracą w rekrutacji na UŁ).
SŁOWO SIĘ RZEKŁO
ZARAZIĆ DZIECKO MIŁOŚCIĄ DO KSIĄŻEK
