Zmian wizualnych w wydaniu zaszło niewiele. Okładka raz jeszcze przywodzi na myśl nastoletni target, kolory są raczej stonowane, a sam obraz enigmatyczny – chłopak, a właściwie jego zarys, wyglądający, jakby wychodził na spotkanie ze śmiercią (na pewno widzieliście, kiedyś taki gest w jakimś filmie – odchylona głowa, ręce lekko rozpostarte, mocna pozycja). Intrygująca na pierwszej okładce konstrukcja zmieniła się w piramidę i coś przypominającego skrzydła, a zamiast papierowego ptaszka pojawił się rodzaj chrząszcza. Bardziej znaczące zmiany wprowadzono w zakresie opinii. Zniknął „New York Times” i cenione zagraniczne nazwiska, a pojawiły się polskie czytelniczki i blogerki/blogerzy. Samą książkę zdecydowało się tym razem wspierać dziesięć, a nie dwanaście firm. Tyle z obserwacji zewnętrznych.

Fabularnie książka zaczyna się dokładnie tam, gdzie zakończył się pierwszy tom – żadnego upływu czasu, dodatkowych wydarzeń, nagłych zmian. Bohaterowie wciąż podążają tym samym tropem. Następuje jedynie pewne zaburzenie wśród emocji postaci – tak, jakby nie miały świadomości swoich wyznań i czynów z kart „Nowej Ziemi”. Partridge wraca do Kopuły, gdzie staje się przedmiotem licznych badań, a Pressia z El Capitanem i Bradwellem podążają za wskazówkami z czarnej skrzynki.

Przyznać muszę, że „Nowy przywódca” nie fascynuje już tak, jak fascynowała „Nowa Ziemia”. Być może powodem jest tutaj przyzwyczajenie do materiału. Jasne, Grupony dalej wydają się obrzydliwe i okrutne, a Pyły przerażają realnością, ale to już nie to samo. Stwory nie ewoluują, Julianna Baggott nie przekracza, ustanowionej przez siebie wysoko, poprzeczki oraz plastyczności obrazu. Może i mutantów jest coraz więcej i są coraz większe, jednak już nie straszą, a bohaterowie umieją walczyć z nimi skuteczniej wraz z każdą kolejną stroną książki.

Pojawiają się jeszcze, oczywiście, warte zapamiętania smaczki; sugestywne obrazy, które przytłaczają i sprawiają realistyczny ból. Taka jest, na przykład, historia chłopca z ramą od roweru w klatce piersiowej. Jest on jedynie statystą, ale wyobraźnia zaczyna pracować. Od razu nasuwa się obraz jakiegoś leniwego przedmieścia, ciepłego dnia z lekkim wietrzykiem i kilkuletniego chłopca, który być może dostał wreszcie swój wymarzony czerwony rowerek. A potem: bum! I chłopiec z rowerkiem stają się jednym.

Kolejna część trylogii daje też sporą szansę bohaterom do tej pory raczej drugoplanowym. El Capitan i Helmud przechodzą niezwykłą przemianę zarówno dla otoczenia, czytelnika jak i dla samych siebie. Ogromną rolę otrzymała też Lyda, która… tutaj ani słówka – to naprawdę może zadziwić. Z kolei Bradwell został z pierwszego planu zepchnięty, a jego tok myślenia zaczął momentami irytować (wciąż gada i gada, mógłby coś wreszcie zrobić!).

„Nowy przywódca” nie sprostał moim oczekiwaniom w 100 procentach, ale nie sądzę, żeby prezentował niższy poziom od „Nowej Ziemi”. Julianna Baggott nie wprowadziła po prostu niczego nowego, nie rozwinęła się i postawiła na utrzymanie tego, co zdążyła już osiągnąć. Wywołało to u mnie uczucie zmęczenia materiałem, przez co drugi tom czytałam dłużej niż pierwszy. Mimo wszystko wciąż czekam na zwieńczenie trylogii – zżyłam się z bohaterami i chciałabym wiedzieć, kto ostatecznie stanie się Czystym, a kto z dumą nosił będzie swoje blizny. Szkoda jedynie, że z ostatnim tomem będę musiała zapoznać się już w języku innym niż polski, bo Egmont zrezygnował z wydania zakończenia cyklu.