Styczeń. Czas zmian, postanowień i mojego ulubionego powiedzonka: „nowy rok, nowa ja” (modyfikowanego odpowiednio do nastroju danego dnia i zmieniającego się z czasem w „nowy rok, stara ja”). Jako że jestem raczej typem człowieka „wszystko albo nic” to początek każdego roku właśnie tak u mnie wygląda: skakanie od „zmienię wszystko” (motywacja level: miliard) do „to nie ma sensu, dajcie żyć” (zawijam się w burrito z kołdry z łezkami w oczach). Niezależnie jednak od tego, na którym biegunie się właśnie znajduję, jedno pozostaje niezmienne: moja miłość do prowadzenia zapisków, planowania i prób ogarnięcia rzeczywistości.
Jak na hype windujący oczekiwania ponad sufit, już wynik na poziomie 70% potwierdzałby, że jest bardzo, BARDZO dobrze.
W przypadku takich oczekiwań po prostu nieuniknione są głosy rozczarowania, które nierzadko rzutują na opinie, które z kolei skutkują zaniżeniem średniej.
NIE TAKI BRZYDKI, JAK GO (PO)MALUJĄ
