Przyznaję, że okładka „Zombie.pl”, powieści napisanej przez Roberta Cichowlasa oraz Łukasza Radeckiego, prezentuje się całkiem nieźle. Płonące miasto, wyciągające pomarszczone i pokrwawione dłonie szare trupy; rozwarte paszcze, puste acz groźne oczy. Ponadto całość utrzymana częściowo w czarno-białej kolorystyce, a częściowo – dla kontrastu – barwnie przesycona. Tak, moim zdaniem, powinny wyglądać obwoluty horrorów. Wystarczy chwilę wlepiać wzrok w grafikę z okładki i już na karku pojawiają się oznaki napięcia – gęsia skórka i dreszcze.

Sama fabuła „Zombie.pl” nie wydaje się już posiadać tak ogromnego potencjału dla stania się ogólnym wzorcem gatunkowy, ponieważ bazuje na wypracowanych (a właściwie – przepracowanych i „opatrzonych”) wzorcach. Karol Szymkowiak to właściciel sieci restauracji i właśnie otworzył kolejny lokal w Gdańsku. Nie może więc narzekać na niedostatnie życie, chociaż – jak to zwykle bywa – coraz gorzej układa mu się w sprawach prywatnych. Podczas, gdy on imprezuje z przyjacielem w jednym z nadmorskich lokali, jego żona i dziecko czekają nań w Poznaniu. Ranek po zabawie nie przynosi jednak wyłącznie moralnego i poalkoholowego kaca. Bardzo szybko okazuje się, że podczas gdy Szymkowiak nieprzytomny zalegał hotelowym pokoju, świat ogarnęło szaleństwo żywych trupów. Były restaurator musi odnaleźć się w nowej rzeczywistości i dotrzeć do Poznania, by ratować żonę i dziecko. Tylko czy to w ogóle możliwe?

Bądźmy szczerzy, od razu, na wstępie. Tak, jak zombie nie pytają, czy mogą zjeść czyjś mózg, tak i ja nie będę bawiła się w podchody – „Zombie.pl” to lektura wtórna, acz znośna. Wszystkie (może to sobie brzmieć jak generalizacja, bowiem wydaje mi się, że w tym przypadku równie kategoryczna ocena jest uzasadniona) zwroty akcji, punkty wyjścia czy dojścia przewijające się w powieści, to kalki istniejących już rozwiązań. Robert Cichowlas i Łukasz Radecki odhaczają, punkt po punkcie, najpopularniejsze i najbardziej lubiane przez autorów i odbiorców wybory elementów koniecznych do rozwoju akcji. Mamy więc nagłe przebudzenie w nowej rzeczywistości, przebierańców, agresorów, sekty i zbuntowane wojsko; są nawet Boeingi rozbijające się na polskich autostradach.

Zazwyczaj nie mam problemu z wpisywaniem się w schematy – w końcu kino czy literatura gatunkowa z jakiegoś powodu wykształciły pewne mechanizmy kreacji fabuły i zaczęto je określać mianem gatunku – jednak w tym przypadku muszę zwrócić uwagę na mało twórczą próbę przeniesienia wzorców zachodnich na grunt polski bez uwzględnienia zmiany lokalizacji. Oczywiście, autorzy zgrabnie wplatają historię o zombie w zastany krajobraz – nadmorskie klimaty czy malborski zamek – ale cała reszta to tylko spolszczone rozwiązania znane z amerykańskich historii. Obowiązkowo pojawia się więc np. prostytutka w kusym wdzianku, opancerzanie pojazdu, czy chęć zdobycia arsenału, chronionego już przez zorganizowaną grupę przestępczą, która pod wpływem zagłady prezentuje całą paletę zwyrodnień (na czele z pragnieniem dokonywania zbiorowych gwałtów).  Szkoda, bo przecież realia polskie czy nawet europejskie wydają się bogate w elementy, które potencjalnie odróżniłyby powstające tu fabuły od tych – aż nazbyt dobrze znanych – pochodzących ze Stanów Zjednoczonych.

Kreacje bohaterów wypadają równie typowo jak pretekst do poprowadzenia fabuły i sama akcja. Brakuje im cech charakterystycznych, dzięki którym chciałoby się śledzić ich losy po zakończeniu lektury (największe szanse na to miałaby, o dziwo, nie główna a drugoplanowa postać wspomnianej już striptizerki). Autorzy powieści zdecydowali się również na zróżnicowanie wypowiedzi bohaterów poprzez wplatanie w sposób mówienia niektórych swoistych manier, jak np. „co nie?” albo „he-he”. Nie wiem, czy istnieje coś bardziej stereotypowego i mniej widocznego w życiu codziennym. Ludzie mają swoje językowe przyzwyczajenia, ale są one dużo ciekawsze i bardziej oryginalne. Wystarczy się im przysłuchać. Z kwestii j językowych, choć już niezwiązanych z dialogami, należy wspomnieć również o nagromadzeniach powtórzeń w samej narracji powieści.

„Zombie.pl” to coś, co może przekonać do siebie jedynie czytelników albo nieznających gatunku w ogóle (wtedy lektura wyda się im oryginalna) albo jego fanatyków, dla których nie liczy się już jakość, a ilość pochłoniętych tekstów. Nie znalazłam w utworze Cichowlasa i Radeckiego niczego, co szczególnie pobudziłoby moje zainteresowanie albo skłoniłoby organizm do zareagowania dreszczami czy gęsią skórką. A szkoda, bo po sygnowaniu książki  znakiem „Dying light” miałam spore oczekiwania. Jak dla mnie – nuda, wtórność i brak solidnego konceptu, ale z braku laku, gdy w wyjątkowo długiej kolejce czy podróży zabraknie wam innej lektury, możecie spróbować. Czas na pewno tym zabijecie na amen.