Okładka powieści Katie Alender ma w sobie odrobinę melancholijnej, pastelowej delikatności oraz tajemniczej aury niedopowiedzenia. Teoretycznie nie dzieje się tutaj nic przerażającego, w praktyce im dłużej czytelnik wpatruje się w skrytą za firanką, najpewniej dziecięcą twarz, tym bardziej się niepokoi. Całości dopełnia obwódka w a’la wiktoriańskim stylu, sugerująca połączenie przeszłości z teraźniejszością. Do tego proste, utrzymane w brązie napisy – jestem na tak, zdecydowanie.

Siedemnastoletnia Alexis nie należy do najpopularniejszych osób w klasie. Wiecznie wyalienowana, odstająca od grupy, nie posiada żadnych przyjaciół. Jedynym pewnym elementem jej życia są: fotografia oraz młodsza siostra, Kesey. Oczywiście bywa, że się sprzeczają lub robią sobie psikusy – jak to siostry – jednak łączy je silna więź. Do czasu, gdy Alexis zauważa, że z Kesey dzieje się coś złego. Oczy dziewczyny zmieniają kolor; zdarza się jej zapomnieć, że gdzieś była; a w jej obecności miejsce mają naprawdę dziwne rzeczy. Wkrótce Alexis nie może dłużej zaprzeczać faktom – jej siostrę opętał demon i tylko ona może się go pozbyć. A może nie będzie zdana wyłącznie na siebie? Może pomoc nadejdzie z najmniej oczekiwanej strony?

„Złe dziewczyny nie umierają” w konstrukcji wydarzeń są bardzo podobne do typowych amerykańskich horrorów o opętaniach i nawiedzeniach. Jedyną różnicą jest fakt, że główną bohaterką nie jest uczennica college’u czy uniwersytetu, a liceum. Reszta elementów pozostaje na swoim miejscu – jest zagadka, narastający problem, moment niewiary i przejrzenia na oczy, cała seria przerażających wskazówek oraz bardzo brutalna przeszłość. Jest nawet medium! Katie Alender potraktowała czytelników sprawiedliwie, dostrzegając być może, że między pełnoletnim odbiorcą a piętnasto- czy szesnasto- nie ma takiej przepaści jak mogłoby się wydawać. Wszyscy oglądają te same horrory i mogą poznać te same książki grozy. Nie ma więc w „Złych dziewczynach” infantylizacji czy ugładzania problemu i już za to należy się im ogromny plus.

Podobne pochwały powinna otrzymać autorka za wykreowany świat, który jeżeli bazuje na stereotypach, to nie sam w sobie, a w głowach bohaterów. Cheerliderki pozostają czystą próżnością, ale tylko do czasu, gdy Alexis zadaje sobie trud, by poznać je bliżej. Tak samo przewodniczący szkoły – to wywyższający się inteligent, jedynie do chwili, gdy dziewczyna zamienia z nim kilka słów. Wszystkie sekrety i zagadki nie są tym, czym wydają się na pierwszy rzut oka. Alender pogrywa z utartymi schematami, może nie wychodząc daleko poza ich okrąg, ale jednak skrywając w mrocznej historii i duchach i demonach uniwersalną prawdę, by nigdy nikogo i niczego nie oceniać po pozorach.

Główna bohaterka od razu przypadła mi do gustu. Jak to się często zdarza u postaci adresowanych do odbiorcy młodzieżowego miała spory potencjał, by stać się typową Mary Sue, tymczasem Alexis to bardzo naturalny charakter, na który składają się wady, zalety i pasje. Jest pyskata i bywa bezpodstawnie agresywna, trudno przebić się przez jej pancerz nieufności, szybko traci cierpliwość. Z drugiej strony angażuje się w rozliczne akcje społeczne i jest gotowa na każde poświęcenie, byle ocalić siostrę i w ogóle bliskie jej osoby. Kolejne emocje – przyjaźnie czy miłości – przeżywa „po ludzku”, bez szaleństwa w oczach i robienia głupot.

Powieść Katie Alender nie jest jednak pozbawiona wad. Niestety nie wiem, po której stronie leży za nie odpowiedzialność – autorki, korekty w jej ojczystym języku, tłumaczenia czy może jego redakcji i korekty. Kiedy pierwszy raz pojawiło się zdanie o kolorowych źrenicach („(…) choć źrenice, w przeciwieństwie do niebieskich u mojej siostry, miały barwę zieloną), myślałam, że to drobne potknięcie. No cóż, zdarza się. Niestety przypadek, który się powtarza, przestaje być przypadkiem: „(…) jej źrenice były jasnoorzechowymi sadzawkami”. W powieści zdarza się więcej takich nielogiczności lub zbędnych dopowiedzeń – choćby zdanie otwierające: „Stałam całkowicie nieruchomo (…)” (jakby można było stać nieruchomo w połowie). Poza podobnymi wpadkami jednak, sposób opowiedzenia tej historii okazał się całkiem dopracowany. Napięcie jest wyczuwalne od pierwszej do ostatniej strony tak silnie, że od książki nie sposób się oderwać. W pewnym momencie naprawdę zrobiło mi się zimno ze zdenerwowania.

Jest tylko garstka kontynuacji, na które czekam z niecierpliwością i kolejny tom „Złych dziewczyn” z pewnością do nich należy. To doskonały horror, który przyspieszy bicie serca nie tylko nastoletnim czytelnikom, ale każdemu, kto pozwoli ponieść się wodzom fantazji i wczuć w zwykły-niezwykły klimat powieści. Polecam wszystkim fanom, grozy i strachów; a odradzam tym, którzy po historiach o duchach miewali koszmary. Ta może pozbawić Was snu na znacznie dłużej niż jedną noc. To jak? Odważycie się?