Ichabod Crane (Tom Mison) ginie na polu bitwy w XVIII wieku. Uśmierca go niecodzienny przeciwnik – Jeździec bez głowy. 250 lat później okazuje się, że to nie koniec historii bohatera – zostaje przywrócony do życia i budzi się we współczesnym miasteczku, Sleepy Hollow. Jednak nie tylko on raz jeszcze wdziera się do świata żywych. W ślad za nim podąża ten, który – zdawałoby się – go uśmiercił. Senne, amerykańskie miasteczko staje się nagle areną dla rozgrywek dobra i zła. Tylko Ichabod oraz porucznik miejscowej policji, Abbie Mills (Nicole Beharie), mogą rzucić mu rękawicę w imię bezpieczeństwa mieszkańców Sleepy Hollow. A może i całego świata?„Sleepy Hollow” reprezentuje ten rodzaj seriali, w którym twórcy zdecydowali się na przeniesienie umiejscowionych w historycznej przeszłości wątków na grunt współczesności. Dokonując swoistego mariażu etosu żołnierskiego i wyszukanego savoir-vivre’u uosabianego przez Ichaboda i jego prostolinijność oraz moralnych uproszczeń odzwierciedlających się w Abbie, wykreowali wielogatunkowy obraz, łączący w sobie zarówno elementy dramatu, komedii, fantasy, horroru, kryminału, romansu, jak i filmu historycznego. To istna bomba gatunkowa. Brzmi niebezpiecznie niczym mina z II wojny światowej, odnaleziona współcześnie przez bandę dzieciaków. Aż dziw bierze, że to się udało, bo co do tego, że się udało, nie mam wątpliwości.

Zwłaszcza komediowego aspektu nie da się produkcji odmówić. Zabawne są już same próby odnalezienia się Ichaboda w nowoczesnym świecie, które utrudnia fakt, że akcja rozgrywa się w miasteczku, które żyje rekonstrukcjami historycznymi. Bawią zmiany realiów społecznych i fakt, że egzystujący w XVIII wieku mężczyzna musi nagle współpracować z porucznikiem-kobietą, w dodatku o czarnym kolorze skóry. Intrygujące wydają się również sytuacje, w których Crane poznaje własną historię – przez dzieje przeinaczaną i zmienianą – i dodaje sprostowania do wypowiedzi nawet najbardziej wykwalifikowanych znawców.

Tom Mison wygrał los na loterii. Dam sobie głowę uciąć, że dzięki tej serii zyska całe grono fanek. Bo jak go nie lubić? Brytyjski akcent, wyprostowana postawa, bogaty w synonimy słownik i godne pozazdroszczenia zasady moralne. Oczywiście jest to sporą zasługą scenarzystów, którzy tak zdecydowali się Ichaboda wykreować, niemniej nie udałoby się, gdyby Mison nie dawał z siebie wszystkiego. Aktor faktycznie prezentuje się tak, jakby przeniesiono go z innej epoki. Zaciera się gdzieś granica pomiędzy postrzeganiem człowiek-aktor-postać. Szkoda jedynie, że charyzma Misona odebrała możliwość wykazania się pozostałym aktorom (niemniej obecność w obsadzie Johna Noble’a, z racji miłości do serialu „Fringe”, bardzo mnie ucieszyła).

Niestety, „Sleepy Hollow” to produkcja dość nierówna. O ile aktorsko, czy wizualnie trzyma podobny poziom, o tyle zdarzają się wpadki scenariuszowe, zwłaszcza przy rozpisce dialogów. Kilka, najsłabszych momentów wzbudza nawet nerwowy chichot zażenowania. Nie raz i nie dwa siada też tempo, jak to w przypadku procedurali bywa. Serial pogrążyć mogły telewizyjne efekty specjalne, ale tak się nie stało. Intro produkcji należy do jednego z tych, które stawiają włoski na karku i budzą napięcie – nieważne, ile razy się je zobaczy. Jeżeli zaś chodzi o wizualną stronę samych odcinków, to nie widać szczególnych niedociągnięć. Tam i ówdzie pojawiają się od czasu do czasu drobne niedopracowania, wynikające zapewne z niewystarczającego nakładu finansowego, ale nie są to błędy, które zakłócają odbiór serii.

„Sleepy Hollow” przerabia raz jeszcze temat, który głęboko zapisał się już w ludzkiej kulturze, niemniej wzbogaca go o zapożyczenia z innych źródeł – różnorodnych wierzeń, przepowiedni i religii oraz wydarzeń historycznych. Pozwala zarówno na wybuchy śmiechu, jak i wzbudza konieczność odciągania paznokci od zębów. Żeńska część widzów z pewnością nie rozczaruje się główną rolą męską, a panowie, którzy lubią przyglądać się zdolnym do samoobrony kobietom – żeńską. Niewątpliwie ukontentowani będą również wielbiciele fantasy, zwłaszcza tematu piekła i demonów.